"Schreeuwend van woede zit ik in de auto naar huis. De tranen rollen over mijn wangen. Ik ben zo boos! Waarom ik, waarom nu, waarom wij weer? De antwoorden op deze vragen zullen we toch niet krijgen. Jankend lees ik mijn man de informatie voor die ik op mijn telefoon kon vinden over het woord Pseudomyxoma Peritonei. Dit woord had de gynaecoloog zojuist op een briefje geschreven en door dit woord staat ons leven in één klap op zijn kop".

Daar zat ik dan, zelf ziek thuis. Sinds de week van de onderzoeken in het ziekenhuis te Delft heb ik me ziek gemeld bij mijn werkgever. Mijn ziekmelding wekt een dubbel gevoel op, omdat ik in mijn functie als hr-adviseur meerdere werknemers met kanker heb begeleid en nu moet ik zelf ervaren hoe het is om ziek te zijn en te leven met kanker. Ik heb altijd ongelofelijk veel ontzag gehad voor de kracht en de positiviteit van de mensen die ik tijdens mijn werk heb mogen spreken. Nu zit er niets anders op dan het zelf te ondergaan en af te wachten wat er mij te wachten staat tijdens mijn ziekteperiode!

John Stuart Mill stelde al in de 19de eeuw dat de mens zelf gelijkbare ervaringen moet hebben, voordat men goed kan oordelen over de ervaringen van anderen. Ik ben van mening dat ik altijd met alle goede intenties mijn collega's met kanker heb bijgestaan maar dat je pas echt weet wat het inhoudt als je het zelf hebt meegemaakt. Zonder deze ervaring heb je geen weet van alle emoties die op een mens afkomen. Misschien ook wel omdat deze emoties in bijzijn van anderen niet of nauwelijks worden getoond. Dus mocht je bij mij geen emoties zien, weet dan dat dat niet betekent dat ik ze niet heb.

Door een wisseling bij de arbodienst kreeg ik, op het moment ik me weer een beetje in staat voelde om wat uurtjes op te bouwen op mijn werk, een andere bedrijfsarts. Mijn eerste ontmoeting met de nieuwe bedrijfsarts was ronduit bizar. Het ergste vond ik dat hij tijdens het spreekuur zelf aan één stuk door aan het woord was. Misschien nam hij het woord ‘spreekuur’ te letterlijk, want spreken kon hij en het leek wel een uur te duren.

De verzekeringsarts vraagt wat er de afgelopen periode allemaal is gebeurd, hoe ik me nu voel en hoe ik mijn toekomst zie. We komen zelfs nog even in gesprek over de begeleiding van werkgevers bij ziekte. Ze erkent dat er op gebied van ondersteuning nog veel verbeterd kan worden en dat na een ziekteproces van kanker een periode van twee jaar vaak te kort blijkt om weer goed in het werkproces te komen. Ze vertelt me dat zij een collega had die borstkanker kreeg en door haar leidinggevende naar huis werd gestuurd om uit te zieken terwijl deze collega graag tussen de chemokuren door wilde blijven werken. Ze grapte erachter aan ‘en dit gebeurt nota bene bij het UWV zelf’.